1+1 Play

• Share on twitter
• Share on facebook

Organizada pola Asociación Cultural Sen Ánimo de Nome a primeira edición de 1+1 Play Vídeo Arte presenta os seguintes traballos:

MULHER CACTO

Directora: Inma Veiga

Descrición: Ficción | Cor | Vídeo

Soporte: Dixital 1080, 25 fps, Progresivo

Duración: 06:17 min

País: Portugal

Idioma: Portugués

Ano: 2016

Sinopse: Curta inspirada na historia “Hombre Cactus” de Paula Bonet.

“En Mulher Cacto o efecto dun corazón partido queda claro co mínimo de medios formais, na personaxe feita paisaxe. Para isto acontecer, a autora tivo que estar ligada intimamente, espiritualmente —sexa o corpo un espírito— á cámara, á luz e á montaxe. Inma é unha cineasta de corazón. Ten esta rara conexión física, xunto cunha conciencia técnica do plano, que se manifesta na atención ao máis ínfimos trazos da expresión da actriz. Lémbrame a Wong Kar-Wai no inframince da expresión, como se fixese unha especie de arte — non marcial— mais amorosa, a unha escala que inclúe o pestanexar dos ollos, ou a luz a mudar un centésimo stop na punta do nariz.” Pedro Fortes, titor do proxecto e cineasta.

 

BRTHR

Directora: Inma Veiga

Descrición: Documental | Cor | Vídeo

Soporte: Dixital 1080, 25 fps, Progresivo

Duración: 08:06 min

País: Galicia, Portugal

Idioma: Galego, Portugués

Año: 2017

Sinopse: A primeira vez que vin a meu irmán non me gustou e díxenlle a miña nai que o devolvese. Dezasete anos despois, Brthr mostra a súa transición da fin da adolescencia ao comezo da idade adulta. Un filme sobre a procura de identidade e a auto-aceptación.

“Lírico, electrónico, relato íntimo e correspondencia co irmán de 17 anos, sensíbel, intempestivo, e solitario á espera dun futuro nunha aldea de Galicia. A realizadora, unha autora xa, perfecta montadora, cun dominio da imaxe e dos seus múltiplos rexistros completamente orixinal, refixo unha rodaxe problemática, esculpindo ata o óso o espazo afectivo entre os irmáns.” Pedro Fortes, titor do proxecto e cineasta.

 

PESTANAS POSTIZAS

Directora: Antía Carreira e Inma Veiga

Descrición: Fashion Film | Cor | Vídeo

Soporte: Dixital 1080, 25 fps, Progresivo

Duración: 03:20 min

País: Galicia

Idioma: Galego

Ano: 2018

Sinopse: Filme feito en colaboración cos deseñadores Elise e Sergio Marey para unha colección inspirada na movida viguesa e madrileña dos anos 80.

“No fashion-film Pestanas postizas acompañamos durante unha noite de festa un grupo de amigas, que viven no sentimento continuo de alegría e desesperanza que caracteriza a súa xeración. Baséase na colección co mesmo nome das deseñadoras Sergio Marey e Elise, a cal é inspirada na moda e nas novas formas de pensamento da xuventude da Movida viguesa e madrileña. A idea do equipo foi crear unha crítica ao noso tempo e contexto, no cal a mocidade máis consciente busca a súa realización individual e colectiva na vida nocturna, debilitándose para concibir a realidade na que confían.” Antía Carreira.

 

Título: SAN NEPOMUCENO

Director: Emanuele Dainotti

Descripción: Experimental | B/N | Vídeo

Soporte: Dixital 1080, 25 fps, Progresivo

Duración: 5:03 min

País: Italia

Idioma: Sen diálogos

Año: 2018

Sinopse: San Nepomuceno é unha cidade situada na beira oeste do río Ticino. Unha noite un home caeu desde o ceo.

“San Nepomuceno é a última peza dunha tríada: o primeiro videoclip é Santa Teresa, inspirado nunha cidade ficticia mexicana baseada na novela 2666 de Roberto Bolaño. A segunda peza é Santa María, que se inspira na cidade homónima que escribe Juan Carlo Onetti sobre un híbrido imaxinario entre Bos Aires e Montevideo. San Nepomuceno é a versión de soño de Pavia, asinada por Emanuele Dainotti. Despois de crear a atmosfera inventada polos dous autores sudamericanos, agora retrata o seu novo sentimento, aínda que novamente está inspirado nunha fonte literaria: o filósofo romanés Emil Cioran, e especialmente os seus aforismos. A linguaxe de Dainotti é a videoarte, está arraigado na escritura e as flores medran nunha sorte de ilustración non didascálica. É como se concentrase a esencia dos textos que move nuns poucos minutos, o que potencialmente podería estenderse nun bucle infinito. Por amor á redución, tornouse sensible a condensar o significado máis fondo en só unhas poucas palabras, como os aforismos. Algo formalmente minimalista, mais conceptualmente moi intenso ten lugar no marco da toma: se decide desentrañar a idea, o resultado sería un texto escrito. Hai unha especie de circularidade entre o punto de partida, é dicir, a literatura, e o vídeo resultante. Pode moverse e voltar dun ao outro, e o bucle dálle ao vídeo o tempo ideal típico de "non terminado". Cando poida comezar de novo logo do final, pode ler o tempo ao revés. Emanuele Dainotti cambia das tres tomas asíncronas en Santa María, situadas nun barrio pobre de Montevideo, a unha secuencia de tomas única en que o intérprete parece caer desde arriba na beira do río Ticino, érguese, fuma un cigarro, olla ao seu arredor, e cae de novo nas augas. Non pasa moito, aparece e desaparece. O marco é regular, a noite é clara, mais a entrada é un escorzo audaz acompañado dun berro afastado, e o salto reduce o peso da composición de todo isto. Unha dupla violación do marco, primeiro a introdución dun elemento espurio, o home, en oposición á natureza e ás augas do río, e a súa rápida substracción á escena. Unha acción irregular en comparación coa precisión do perímetro, talvez. Chegada e saída: unha chegada como unha caída que revela, unha saída coma unha caída que se agocha da vista. A breve estancia actúa como un momento de desorientación entre parénteses. Cun código visual severo e agudo, refírese aos pensamentos de Cioran sobre o suicidio. John Nepomuceno, un predicador bohemio que afogou por pedimento de Wenceslao, é de feito un santo das augas, e unha capela dedicada a el encóntrase xusto no centro da Ponte Coperto en Pavia. O concepto de santo convértese nun lugar metafórico, anchéase case como unha cúpula, como a capa da Madonna de Mercy de Piero della Francesca, e coma a da Madonna, adopta a forma de relación renacentista, mesmo se é só a idea. A peza de Emanuele Dainotti mostra a delicadeza e a concisión da obra dun escultor. O último é para quitar e definir unha forma, a primeira para reducir a retórica da narración. San Nepomuceno é unha síntese definitiva que non outorga espazo para adornar, coma se a artista se despoxara de calquera vaidade estética e convertise a imaxe nun momento de reflexión, non no obxectivo principal.” Silvia Ferrari Lilienau (Comisaria e historiadora da Arte)

 

SANTA TERESA

Director: Emanuele Dainotti y Alessandro G. Capuzzi

Descrición: Experimental | B/N | Vídeo

Soporte: Digital 1080, 25 fps, Progresivo

Duración: 12:06 min

País: Italia

Idioma: Sen diálogos

Año: 2016

Sinopse: Santa Teresa é unha cidade no estado mexicano de Chihuahua. Santa Teresa gañou notoriedade debido á violencia, por ser un importante centro de tráfico de narcóticos vinculado ao poderoso Cártel e por máis de 1000 asasinatos de mulleres novas sen resolver entre 1993 e 2003.

“O filme está composto por unha toma longa, o final coincide perfectamente co comezo. Podes repetilo e facelo infinito. Santa Teresa é o nome ficticio que Roberto Bolaño lle deu a Ciudad Juárez na súa novela mestra 2666. A vítima de Santa Teresa, coma unha especie de Sísifo, vese forzada nun patrón infinito morte-resurrección-violencia-morte. A posta en escena, fría, cirúrxica, inmóbil, sen cortes de edición segue un detective que se converte en asasino, logo volve a investigar, sen interrupcións.”

 

GENESI DI UNA LUCE AL BUIO

Director: Emanuele Dainotti

Descrición: Experimental | Cor | Vídeo

Soporte: MiniDV, 25 fps, Progresivo

Duración: 8:48 min

País: Italia

Idioma: Sen diálogos

Año: 2011

Sinopse: Máquina/cidade. Unha parella de vellos calabreses. A finitude do home desvelada na petición de axuda no silencio da anciá – liberarse da cidade, liberarse das palabras. Liberarse do home.